سر خمّ می سلامت

همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويي / چه زيان ترا كه من هم برسم به آرزويي

به كسي جمال خود را ننموده اي و بينم / همه جا بهر زباني بود از تو گفتگويي

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم / تو ببر سر از تن من ببر از ميانه گويي

به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم / شده ام ز ناله نایي، شده ام ز مويه مويي

همه خوشدل اينكه مطرب بزند به تار چنگي / من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تار مويي

چه شود كه راه يابد سوي آب تشنه كامي؟ / چه شود كه كام جويد ز لب تو كامجويي؟

شود اين كه از ترحم دمي اي سحاب رحمت / من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلويي

بشكست اگر دل من به فداي چشم مستت / سر خم مي سلامت شكند اگر سبوئي

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا / تو قدم به چشم من نه بنشين كنار جويي

نه به باغ ره دهندم كه گلي بكام بويم / نه دماغ اينكه از گل شنوم به كام بويي

ز چه شيخ پاكدامن سوي مسجدم بخواند / رخ شيخ و سجده گاهي سر ما و خاك كوئي

نه وطن پرستي از من به وطن نموده ياري / نه ز من كسي به غربت بنموده جستجويي

بنموده تيره روزم، ستم سياه چشمي / بنموده مو سپيدم، صنم سپيد روئي